To już za parę dni – Niedziela Wielkanocna, Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Pogoda się zapowiada raczej jesienno-zmowa, ale to nieistotne. Najważniejsze jest to, co możemy przynieść Zmartwychwstałemu, o czym będziemy myśleli przy Pustym Grobie, przychodząc na Rezurekcję lub na pierwszą poranną Mszę św. w Wielkanoc (nie każdemu starczy sił i zapału do trwania w kościele przez kilka godzin).

O czym będziemy myśleli przy tym Grobie? O sytuacji politycznej, o rosnących cenach, o zmiennej pogodzie, o swoim zdrowiu i zdrowiu naszych Najbliższych? Może o spotkaniu z rodziną i pysznym śniadaniu? Z czym przyjdziemy do Zmartwychwstałego? Co Mu przyniesiemy? Czy przyjdziemy po to, by coś nam dał, czy po to, by to Mu ofiarować siebie, swoje cierpienia, kłopoty, problemy…

Stali Czytelnicy moich tekstów się nie pomylą – ja na pewno przyniosę Mu myśli o Ukrainie, o tym, że marzę, by był tam spokój, ale nie taki „święty spokój”, dla którego można poświęcić cokolwiek, nawet honor narodu i państwa. Myślę o Krymie, który z centrum uzdrowiskowo-turystycznego oraz wspaniałego miejsca wypoczynku dzieci i młodzieży powoli przekształca się w kolejną rosyjską bazę wojskową. Myślę o Kijowie, gdzie są dwa uświęcone krwią miejsca – Majdan Niepodległości i ul. Instytucka, gdzie teraz głowy państw składają kwiaty. Myślę o Donbasie, gdzie „zawieszenie broni” tak naprawdę istnieje tylko na papierze i w każdej chwili może zostać zerwane przez Rosjan. Myślę o moim Lwowie, który jest daleko od frontu, ale – jak opowiadają Rodzice – wcale nie jest tam wesoło i różowo. Miasto nie tętni już taką radością, która jest słyszalna w piosenkach, znanych wielu pokoleniom Polaków…

Będę z całych sił prosiła Zmartwychwstałego, by te miejsca bólu i cierpienia On sam przemienił w miejsca wiary, nadziei i Miłości. Miłości człowieka do człowieka, Ukraińca do Polaka, Rosjanina i Żyda. By wspomniane miasta i regiony (i nie tylko te) zamieniły się w miejsca, gdzie ludzie szanują jedni drugich, a nie strzelają do siebie nawzajem. Gdzie nikt nie przekracza w czołgu granicy państwa, nie wchodzi na cudzy teren i nie wrzeszczy: „To nasze!”, nie straszy słabych, chorych, kobiet i dzieci. Gdzie ludzie nie muszą uciekać do sąsiedniego państwa w obawie o własne życie…

Niebawem będziemy obchodzili 70. rocznicę zakończenia II wojny światowej. Chrystus na pewno się nie spodziewał, co się może wydarzyć rok przed tą rocznicą. Dwa tysiące lat temu zmartwychwstał dla pokoju, nie dla wojny. Kiedyś uczestniczyłam w Drodze Krzyżowej, gdzie była stacja XV: „Pusty grób – nadzieją zbawienia ludzkości”. Pewien władca dużego państwa, pokazujący światu, że jest wierzący, zapewne ma nadzieję się zbawić, – ale nie czyni tego, niosąc światu pokój. Ten władca niesie wojnę, rozbrat i spustoszenie – moralne i tak bardzo materialne, że się myśli: a czy to nie jest już III wojna światowa? Władca ów zapomina, że nie można zbawić świata dzięki przemocy. Zbawienie niesie Miłość oraz Wiara i Nadzieja, które co roku czerpiemy z Pustego Grobu.

Ten władca, o którym piszę, przeminie tak samo, jak wielu innych przed nim. Już wiadomo, że nie zapisze się w historii świata i Europy złotymi zgłoskami (może być czczony tylko w swoim kraju, gdzie ludzie mają zbiorowe zaćmienie umysłu). Prawdziwy władca – Jezus Chrystus – nie przeminie nigdy. I co roku będziemy przychodzili do Pustego Grobu, by się o tym przekonać, by oddawać Mu to, co nas boli i prosić o przemianę…

Wszystkim Czytelnikom naszej strony życzę Potoku Paschalnych Łask. Niech Pusty Grób zawsze pozostaje źródłem niezawodnej nadziei, wiary w lepsze jutro, Miłości, która nie przeminie nigdy.