Dawać – nie mając nic a jednak tak wiele. Bo miłość
pomnaża się przez dzielenie jej. Kochamy. Obdarzamy innych tym wielkim darem,
którym mogą obdarowywać wszyscy, a robi to tak niewielu. Chodzimy po świecie
nie dostrzegając osoby, która przechodzi obok. Człowieka, który czasem
milczeniem woła o pomoc. A przecież wystarczy kierować się sercem, dostrzec w
tej osobie Chrystusa na pozór bezbronnego a mogącego tak wiele. Czasem
wystarczy jedno słowo, aby w tym człowieku obudziła się chęć do życia i by
zrozumiał sens istnienia. Wielka miłość ujawnia się w małych gestach dobroci,
które czynimy, na co dzień. Trzeba umieć robić rzeczy małe, bo to one prowadzą
wciąż w górę aż do wielkich czynów. A cuda zaczynają się dziać wtedy, gdy jak
mówi Biblia kochamy nawet nieprzyjaciół swoich. Najtrudniej pokochać tych,
którzy nas zranili. Najbardziej kochamy wtedy, gdy umiemy obdarować uczuciem
osobę nam daleką. Wtedy ujawniamy największą miłość do człowieka a przez to i
do Boga. Miłość to podstawa naszej wiary. Wszyscy szukamy Boga. Ale znaleźć
możemy Go tylko poprzez miłość. Bo On jest Miłością. Chrystus poświęca swe
życie dla nas, choć niejednokrotnie tak bardzo Go ranimy. Czy my potrafilibyśmy
tak ukochać człowieka by oddać życie za niego? Gdy kochamy kogoś prawdziwie
jesteśmy gotowi na poświęcenie wszystkiego dla jego dobra. Radość z bycia z kimś
potrzebuje ofiary. Pytanie Boga o miłość to pytanie o to czy jesteśmy gotowi
wziąć na ramiona swój krzyż, czy jesteśmy gotowi oddać wszystko dla dobra innej
osoby i poświęcić się woli bożej. Człowiek niekochany umiera wewnętrznie aż w
końcu sam nie potrafi kochać. Bo człowiek by kochać musi poznać miłość, musi
się w nią zagłębić. Niczym wielki dom, gdy miłości w nim nie ma.
My - ludzie słabi, poranieni nieraz przez samych siebie,
potrzebujemy bliskości drugiej osoby, potrzebujemy bliskości Boga. Te dary
możemy zdobyć miłością, ale tylko tą całkowicie bezinteresowną. Tak jak
bezinteresowna była miłość Chrystusa. Bóg nie musiałby nas stwarzać nie
musiałby posyłać swego Syna na śmierć. A Jezus?? On też nie musiał pokornie
zgadzać się na wolę Ojca. A jednak zrobił to. Przeszedł drogę męki i dał się
ukrzyżować by nas odkupić. Ukochał nas ponad wszystko. Czy nie warto zrobić,
choć najmniejszego gestu dobroci, by, choć trochę odwdzięczyć się za tyle
darowanych dni? Warto. Ale jakże często nie chcemy tego? Dlaczego uciekamy od
miłości? Bo nie potrafimy zrozumieć jej potęgi. Boimy się kochać, bo to oznacza
cierpieć, nieść krzyż wraz z Jezusem na Golgotę. Nie ma prawdziwej miłości bez
cierpienia. A cierpienie za kogoś to właśnie największa miłość. Wyrzekając się
siebie w imię Boga czujemy, że ta miłość ma sens. Głęboki sens. Czasem ktoś zapyta:
„po co kochać? Po co tyle cierpieć, gdy można łatwo przejść przez życie?” Ja
odpowiem krótko. Nie pytaj po prostu kochaj, a zrozumiesz sens miłości.
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
